చిట్టి చామంతి

ఈ వారం నవతెలంగాణ ” సోపతి” magzaine లో నా కథ “ చిట్టి చామంతి” ప్రచురణ అయింది. కథ ను చదవండి. మీ అమూల్యమైన అభిప్రాయాలు తెలుపండి..

టైం తొమ్మిదిన్నర అయుండె. ఇంకో అర్ధ గంటలో ఆన్లైన్ క్లాసుల కూర్చోవాల. పొద్దున పని అయింది. టవల్ తీసుకుని స్నానానికి వెళుతుండగా కాలింగ్ బెల్ మ్రోగింది. ఈ టైం ల ఎవరై ఉంటరు!

తలుపు తీసి తీయక ముందే “అక్కా.. మీ ఇండ్లల్ల ఏమైన పని ఉంటే చెప్పుండ్రి” ఇంతకుముందెప్పుడు చూడలేదామెను. నన్ను అక్కా అనటం కాస్త ఆశ్చర్యం కలిగించింది. కాస్త తేరిపారగా చూసాను. వయసు పాతిక కంటే తక్కువే ఉండచ్చు.

పసుపుపచ్చ రంగు నూలు చీర, ఎర్రటి రవిక. నుదిటిపైనా పావలా కాసంత బొట్టు. దీనమైన చూపులతో ఆమె.

“మాకు పెద్దగా పని లేదు. అవసరం లేదు ” అని తలుపు వేయబోయాను. క్లాసుకి ఆలస్యం అవుతోందని కాస్త చిరాకుగా.

తలుపు మూయనీకుండా చేత్తో ఆపి, “గట్లనకక్కా..పిల్లలైనదాన్ని. పనులన్నీ మంచిగ చేస్తా”. దీనమైన చూపులతో ఆమె మాటల్లో ఏదో బాధ కదలాడుతోంది. ఇక తలుపు వేయలేకపోయా. పాపం నిజంగా పని అవసరమేమో ఈ అమ్మాయికి అనిపించింది.

నా కళ్ళల్లోని అంగీకారం, భరోసా తనలో ఎంత ఉత్సహం నింపిందో ఏమో, చనువుగా వంటింట్లోకి వెళ్లి సింకులో ఉన్న అంట్ల గిన్నెలు చకాచకా తోమడం మొదలుపెట్టింది. సువర్ణ పనిలో చేరి మూడు నెలలు గడిచిపోయాయి. తను వచ్చాక నా ప్రాణానికి హాయిగా ఉంది. తను మాటల పుట్ట. రోజు ఏదో ఒక ముచ్చట చెప్తుంది. ఈ రోజందుకో మూగమనిషిలా పనిచేస్తోంది.

“ఏంటి సువర్ణ ..!ఈ రోజు ఇంటి దగ్గర విశేషాలు ఏం లేవా..? ఏం ముచ్చట చెప్తా లేవు నాకు” అన్నాను నవ్వుతూ బ్రెడ్ టోస్టర్ నుంచి తీసి జాం రాస్తూ.

అప్పుడు కళ్ళెత్తి నా వంక చూసింది. అంతే! కట్ట తెగిన చెరువు నుంచి పరుగులు తీసే వరద నీటిలా కళ్ళల్లో నుంచి చెంపల మీద కారిపోతున్నాయి కన్నీళ్ళు. ఎప్పటి నుంచి ఏడుస్తోందో కళ్ళు ఉబ్బి ముఖం ఎర్రగా కందిపోయి ఉంది.

సువర్ణని అలా చూడగానే కంగారు వేసింది నాకు. “అయ్యో..! ఏమైంది సువర్ణా..? ఇంట్లో అందరు మంచిగున్నరు కదా?”

“అందరు మంచినే ఉన్నరు అక్కా. నాకే దిమాగ్ ఖరాబు అయిన్డె. నా మొగుడు యాదగిరి కొట్టిండు” అంది కళ్ళు తుడుచుకుంటూ.

“అయ్యో.. ! ఎందుకు.. ! ఎందుకు కొట్టాడు” బ్రెడ్ పక్కన పెట్టేసాను.

“అక్కా.. వాడు రోజు కైకిలికి పోడు. పోయిన దినం కైకిలి పైసలుతో గుడుంబా తాగి ఇంటికొస్తడు. ఇంట్లో కరుసంతా నాకొచ్చే పైసలుతోని నడుస్తది. తాగచ్చి “లగ్గం అప్పుడు ఇస్తానన్న కట్నం ఇంకా ఈలేదు నీ అయ్య. ముగ్గురు పోరిలను కని నా నెత్తికి చుట్టినవ్” అంటా ఇష్టమొచ్చినట్లు బాదేస్తాడు. నా పెయ్య చూడక్క” అంటూ వీపు చూపించింది

ఆమె వీపు మొత్తం ఎర్రగా కందిపోయినట్లు ఉన్న అరచేతి వేళ్ళ గుర్తులు. జబ్బల మీద కట్టే తో కొట్టినట్లు దెబ్బలు. పాతికేళ్ళు కూడా నిండని సువర్ణ కు ముగ్గురు పిల్లలా..! అదిరిపడ్డాను.

“అయ్యో.. ఇంట్లో ఇంత దారుణాన్ని ఎదుర్కుంటున్నావా నువ్వు?. మరి ముగ్గురు కన్నావు కదా, ఇక పిల్లలవకుండా ఆపరేషన్ చేయించుకున్నావా లేదా ?” సువర్ణ పరిస్థితికి చాల ఆవేదన కలిగింది.

“నేను ఆపరేషన్ చేయించుకుంటనంటే, ఇంటికి వారసుడు పోరడు పుట్టే దాక నువ్వు కనాల్సిందే అని నా మొగుడు, అత్త ఇద్దరూ కూడబలుక్కుని నన్ను కట్టెతో బాదేసిర్రు రేతిరి”. మళ్ళీ బావురుమంది.

లోపల నుంచి మా మాటలు విన్నాడేమో ఎప్పుడూ మౌనమునిలా ఉండే నిఖిల్ బయటకు వచ్చి,

“సువర్ణా.. నువ్వు భయపడకు. మీ ఆయన దగ్గరకు వచ్చి నేను మాట్లాడతాను. నీకు ఆపరేషన్ చేయించేలా మీ వాళ్ళని నేను ఒప్పిస్తాను. నువ్వు దిగులు పడకు.” తను చెప్తుంటే నాకు ఎక్కడలేని అబ్బురం కలిగింది.

నాకు తెలిసిన నిఖిల్ లో ఈ తెలియని కొత్త మనిషిని ఇప్పుడే చూసాను సంబ్రమాశ్చర్యాలతో.

“గట్లనే సారూ. నిన్నటి సంధి నేను వడిన రంధి మీ మాటల్తో తీరిపోయే. గా మైసమ్మ తల్లి మిమ్మల్ని చల్లగా చూడాల ” దాని కళ్ళల్లో ఏదో నిశ్చింత.

మూడు నెలలు పోటీపడి మరి పరుగు పందెంలో పాల్గొన్నట్లు ముందుకు దూసుకుపోయాయి.

పొద్దునే పనికి వచ్చిన సువర్ణ అంట్లు తోముతూ సింకు మీద నుంచి కిందికి వాలిపోయింది. వంటింట్లోనే కూరలు కట్ చేస్తున్నాను. ఒక్క క్షణం బిత్తరపోయాను. వెంటనే అలెర్ట్ అయి సువర్ణని పొదివి పట్టుకుని లేపి నెమ్మదిగా నడిపించి సోఫాలో కూర్చోబెట్టాను. ఫ్రిడ్జ్ లో నుంచి గ్లూకోస్ పాకెట్ తీసి, వాటర్ కలిపి ఇచ్చాను. నెమ్మదిగా తాగింది. పాపం పని చేసిచేసి ఎంత అలిసిపోయిందో అని జాలి వేసింది తప్ప మరో సందేహం ఏం కలగలేదు నాలో అప్పటికి.

ఐదు నిముషాలు కూడా కాలేదు. నోటికి చేయి అడ్డు పెట్టుకుని సింకు దగ్గరకు పోయి భళ్ళున వాంతి చేసుకుంది. ఈ సారి మాత్రం కాస్త అనుమానంగా చూసాను తనవైపు. నా చూపులకు త ప్పు చేసినట్లు తలవంచుకుంది.

నా సందేహాన్ని తీరుస్తున్నట్లు “వినీతక్కా.. ఆపరేషన్ చేసుకొనికి నా అత్త, మొగుడు అసలు ఒప్పుకుంటాలేదు . వంశం నిలబెట్టే పోరడు పుట్టే దాక కనాల్సిందే, లాకుంటే నీ పుట్టింటికి పొమ్మని చెప్పిర్రు. ఇప్పుడు మళ్ళీ కడుపొచ్చింది ” నీరసంగా అంది కింద కూర్చుంటూ.

వంశం సంగతేమో కానీ ఈలోపల నీ వొళ్ళు హూనం అయిపోయేట్లు ఉంది. కొన్ని రోజులు విశ్రాంతి అవసరం నీకిప్పుడు. డాక్టర్ కి చూపించుకో, పండ్లు కొనుక్కుని తిను. ఓ వారం రోజులు పనికి రాకు. నేనెలాగో చేసుకుంటానులే.” అంటూ వెయ్యి రూపాయలు తన చేతిలో పెట్టాను. కళ్ళతోనే కృతఙ్ఞతలు చెప్పింది సువర్ణ చేతులు జోడిస్తూ.

శనివారం వారాంతపు సెలవు రోజు. కాస్త రిలాక్స్ గా టీ తాగుతున్నాం. ప్రణవ్ ఫ్రెండ్స్ తో క్రికెట్ ఆడుకుంటానని వెళ్ళాడు.

“చూసావా నిఖల్..! సువర్ణ మళ్ళీ ప్రెగ్నెంట్ అయిందట. ఆ రోజు మీరు వెళ్ళి అంత సేపు చెప్పిన మాటలు బూడిదలో పోసిన పన్నీరు అయినాయి. మీ మాటలు పెడ చెవిన పెట్టారు వాళ్ళు. వంశోద్ధారకుడు కావాలి అంటూ మళ్ళీ ఆ అమాయకురాలి ఉసురు పోసుకుంటున్నారు”

“అయ్యో..” నిఖిల్ ముఖంలో ఏ భావాలు కదలాడాయి కనిపెట్టడం కష్టమైంది నాకు.

“ప్రణవ్ తర్వాత నాకిక పిల్లలు పుట్టే అవకాశం లేదని డాక్టర్ చెప్పేసాక, ఓ పాప కావాలనుకున్న నేను ఎంత కుమిలిపోయానో నీకు తెలుసు కదా. కావాలనుకున్న వాళ్ళకి అవకాశం ఉండదు” సన్నటి నీటి చెమ్మ నా కళ్ళల్లోనుంచి జారడం చూసి. “ఎక్కువగా ఆలోచించకు వినీ.. మనకు ప్రణవ్ ఉన్నాడు కదా. వాడితోనే తృప్తి చెందుదాం”. మనకు ప్రాప్తం అయిన దానితో తృప్తి పడే మనఃతత్వం నిఖల్ ది.

పొద్దున వస్తూనే నన్ను చుట్టేసి బావురుమంది సువర్ణ . ఏం జరిగిందో తెలియని ఆందోళన నాలో. కాసేపు తనని అలాగే హత్తుకుని అనునయంగా వీపు నిమిరాను.

“వినీతక్కా..రేపటి నుంచి పనికి రాను” కన్నీళ్ళు దాని చెంపలను తడిపేస్తున్నాయి

“అయ్యో. ఏమైంది నీకు. ఆరోగ్యం అంతా మంచిగా ఉంది కదా. ఎందుకు సువర్ణా..!..నీకిప్పుడు ఐదో నెలే కదా”

“నాకు మంచిగనే ఉండె. మేము కైకిలికి ఐద్రాబాద్ వెళ్ళిపోతున్నాం”

“అయ్యో. అదేంటి. నువ్వు ఉత్తమనిషివి కాదు కదా. నువ్వెలా కూలీ పనులకెళ్తావు ?”

“నాకిష్టం లేదక్కా. నా అత్తా, మొగుడు ఐద్రాబాద్ ల అపార్ట్మెంట్లల పనుల్లో మంచిగా పైసలిస్తరని బలవంతంగా అక్కడికి నన్ను, పోరీలను తోల్కపోతున్నరు. వాళ్లిద్దరూ అనుకుంటే ఇక నా మాట ఖాతర్ జెయ్యరు” నిన్నటి సంధి ఎంత దుఃఖభారాన్ని మోస్తోందో గట్టు తెగిన చెరువులా సువర్ణ కళ్ళల్లోనుంచి నీళ్ళు ఆగకుండా.

మూడ్నెల్ల జీతం అదనంగా ఇచ్చి, నాలుగు కాటన్ చీరలు కవర్ లో పెట్టి తన చేతికి ఇచ్చాను. అంతకంటే ఇంకేం చేయలేకపోయాను అప్పటికి. కృతజ్ఞత నిండిన కళ్ళతో చూస్తూ నా కాళ్ళకి మొక్కాలని వంగబోయిన సువర్ణని పట్టుకుని లేపి గుండెలకు హత్తుకున్నాను. తనని ఎప్పుడూ పనిమనిషిలా చూడలేదు నేను.

“వినీతక్కా..నాకు పోరడు పుట్టాలని దీవించక్కా” అంటున్నప్పుడు మళ్ళీ సువర్ణ కళ్ళు విషాదసాగరాలు అయినాయి. అదే తనని చివరిసారి చూడడం.

నిఖిల్ ఫ్రెండ్ ఒకరు యూ.ఎస్. వెళుతుంటే తనతో రెండురోజులు ఉండాలని హైదరాబాద్కి వచ్చామ. కోఠి బజార్, ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ వెళ్ళాం. రెండో రోజు మధ్యాన్నం తాజ్ బంజారాలో లంచ్. అర్ధరాత్రి శంషాబాద్ ఎయిర్పోర్ట్కి వెళ్ళాం. నాలుగు గంటల ఫ్లైటుకి రంజిత్ కి వీడ్కోలు చెప్పి, నిఖిల్ వాళ్ళ బాబాయ్ ఇంటికి వెళ్ళాం.

ఉదయం బాబాయ్ వాళ్ళ కారు తీసుకుని చిలుకూరు బయలుదేరాం. భాగ్యనగరపు ట్రాఫిక్ లో అతి మెల్లగా డ్రైవ్ చేస్తున్నాడు నిఖల్. మెహిదీపట్నం రైతు బజార్ దాటడానికి అర్ధగంట పట్టింది. లంగర్ హౌస్ ఫ్లైఓవర్ దిగాక కాస్త తగ్గింది ట్రాఫిక్. కాస్త ఊపిరి పీల్చుకున్నాం. కారు విండో తెరిచాను, కాస్త బయటి గాలి కోసం.

అర్ధ కిలోమీటర్ వెళ్ళాక దారిలో గుంపుగా జనాలు ఉన్నారు. జనాలంతా గోలగోలగా మాట్లాడుతుంటే, ఆ గోలలోనుంచి ఎవరినో బతిమాలుతున్నట్లు ఓ దీనమైన స్వరం. ఎక్కడో విన్నట్లు, సుపరిచితమైన గొంతు అనిపించింది నాకు. ఏదో అనుమానం కూడా ఇంతింతై, వటువింతై అన్నట్లు పెరిగిపోసాగింది. కారుని ఒకపక్కకి ఆపాడు నిఖల్. ఇద్దరం కారు దిగాం. ఆతృతగా జనాలను తోసుకుని వెళ్ళాను. అదిరిపడ్డాను. నా ఊహ నిజమే. తను సువర్ణ. అక్కడి దృశ్యాన్ని చూసిన వెంటనే స్పందించాడు నిఖల్.

“ఆగండి..! ఎందుకు ఆమెని బలవంతంగా లాకెళ్ళుతున్నారు” పోలీస్ వంక చూస్తూ నిఖిల్.

“ఈమె మీకు తెలుసా? పురిటి బిడ్డని అమ్మకానికి పెట్టింది. అది చట్ట రీత్యా నేరం. అందుకే స్టేషన్కి తీసుకెళుతున్నాం” కోపం, దర్పం మేళవించిన గొంతుకతో అన్నాడు ఆ పోలీస్ అధికారి. సంకలో బిడ్డనెత్తుకుని ఉన్న సువర్ణని లేడీ కానిస్టేబుల్ లాక్కెళుతోంది.

మమ్మలిని చూడగానే “వినీతక్కా..”అంటూ బిడ్డతో సహా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి నన్ను చుట్టుకుంది. ఇన్ని రోజుల తర్వాత సువర్ణని అంత దీనమైన పరిస్థితిలో చూస్తాననుకోలేదు. తెలీకుండానే నా కళ్ళు కూడా నీటి చెలమలైనాయి. పాలుగారే పసిబిడ్డని చేతుల్లోకి తీసుకున్నాను. లోకం పోకడ తెలీని ఆ పసిది గాఢ నిద్రలోఉంది మరో లోకంలో

“ఈమె మాకు బాగా తెలుసు. ఆమె బిడ్డను అమ్మకుండా చూసే పూచి మాది. ఆమెని వదిలి పెట్టండి. లేకుంటే మీ పై అధికారులచేత చెప్పిస్తాను”. కాస్త కాఠిన్యం, మరికాస్త మార్దవం కలగలిసిన నిఖిల్ స్వరానికి ఆ పోలీస్ అధికారి కొంచెం దిగివచ్చాడు. మా పూచికత్తు మీద వాళ్ళు సువర్ణ ని విడిచిపెట్టారు. చిలుకూరు వెళ్ళి బాలాజి దర్శనం చేసుకుని ఊరికి బయలుదేరాం సువర్ణ, తన చిన్నారి పాపతో సహా.

ఇంటికొచ్చేసాం. హార్లిక్స్ కలిపి సువర్ణకి ఇచ్చాను. ఏ వేళప్పుడు ఏం తిన్నదో ఏమో కానీ హార్లిక్స్ కాస్త వేడిగా ఉన్నా గట గట తాగేసింది . ఎక్కిళ్ళు తగ్గి కాస్త నిమ్మళించి, కొంగు కప్పుకుని బిడ్డకి పాలు పట్టింది.

” ఇప్పుడు చెప్పు సువర్ణా.. బిడ్డను ఎందుకు అమ్మాలనుకున్నావు..?” సూటిగా అడిగిన నా ప్రశ్నకి మళ్ళా “అక్కా” అంటూ బావురుమంది.

“ఈ తడవ కూడా నాకు ఆడపిల్లనే పుట్టే. ఆడపిల్లతోని ఇంటికి వస్తే ఇద్దరిని చంపేసి మళ్ళీ పెళ్లిచేసుకుంటానన్నాడు నా మొగుడు. అత్త వాడికి వంత పాడింది. ఈ బిడ్డతోని ఇంటికి వెళితే వాళ్ళు అన్నంత పని జేస్తరని భయమైంది. బిడ్డ పుట్టిన మూడో రోజునే దవాఖాన నుంచి బయటకు తొలిర్రు నన్ను. పుట్టింటికి పోదమంటే నాకు అవ్వ, అయ్యా ఇద్దరు లేరు. ఏం చేయనికి అర్ధం కాక ఇదిగో ఈ బస్టాప్ కొచ్చిన. అక్కడ ఎవలో పిల్లలవని వాళ్ళు పైసలిచ్చి బిడ్డను తీసుకుంటామన్నరు. అందుకని” అని ఆగింది.

” అందుకని కన్న బిడ్డని పైసలికి అమ్ముకుంటావా..! ప్రాణమెట్ల ఒప్పిందే నీకు” కోపం తో బొంగురు పోయింది నా గొంతు.

“బిడ్డతోని ఇంటికి పొతే చంపేస్తరని అట్లా జేషిన అక్కా.. బిడ్డనమ్ముడు నాకు ఇస్టమైత లేదు. నేను పెంచలేను. ఎక్కడో ఓ చోట మంచిగా పెరుగుతుందని, ఇంక ఏమి చేయనికి తోచక బిడ్డను అమ్ముదామనుకున్న. పైసలు కోసం గాదు” వెక్కుతూ బిడ్డను గుండెకు అదుముకుంది .

నిఖిల్, నేను ఒకరిముఖం ఒకరు చూసుకున్నాం. ఒకరి భావం ఒకరికి అర్ధం అయింది.

“మరి సువర్ణా.. నీ బిడ్డని నాకు దత్తత ఇస్తావా..? మాకు ఆడ పిల్ల కావాలని చాలా ఇష్టం. కానీ ఇక పిల్లలను కనే అదృష్టం నాకిక లేదు. నీ బిడ్డని మా బిడ్డగానే ప్రేమగా చేసుకుంటాము. ఆలోచించి చెప్పు. నీకు ఇష్టమై, మా మీద నమ్మకం ఉంటేనే ఇవ్వు. నీకు ఇష్టమైనన్ని రోజులు నువ్వు మాతోనే ఉండు” ఆశగా తన చూస్తూ అడిగాను.

వెంటనే ఆ కళ్ళల్లో మెరుపులుమెరిసాయి. ” అక్కా.. మీరు నా బిడ్డను పెంచుతమంటే, అంతకంటే అదృష్టం ఏముండె నాకు. బిడ్డను మంచిగ పెంచి, సదివించడం నాతోని కాదు. నా దగ్గర కన్న మీ దగ్గరే నా బిడ్డ మంచిగా పెరుగుతుంది. మీ పెద్ద మనసులకి ఎంత మొక్కినా తక్కువే” అంటూ ఆ మూడు రోజుల పసిగుడ్డుని నా ఒడిలో పెట్టింది సువర్ణ. అప్పటిదాకా లోపల ఆడుకుంటున్న ప్రణవ్ హాల్లోకి వచ్చి నా ఒడిలో పాపని చూసి ” అబ్బా.. ఈ పాపా చాలా బాగుంది అమ్మ. ఇలాంటి చెల్లి నాకు ఉంటే ఎంత బాగుంటుందో ” అన్నాడు ఆ చిన్నారి లేత బుగ్గని మెల్లగా నిమురుతూ.

“ఇలాంటి చెల్లి కాదు ప్రణవ్. ఈ పాపా నీకు నిజంగా చెల్లె నే” అన్నాను నవ్వుతూ.

“అవునా..! ఈ చిన్న పాపా నాకు చెల్లె నా. అయితే చెల్లె కు ఏం పేరు పెడదాం అమ్మా” అంటూ వాడు సంబరంగా. ఈ పసిపాప రాకతో మా ఇంట్లో కొత్త సందడి, మా మనస్సులో కొండంత ఆనందం వెల్లివిరిసాయి. ఇంతకాలం కూడుకట్టుకున్న నిరాశ దూదిపింజలా ఎగిరిపోయింది. మళ్ళీ నేను ఓ చిన్నారికి అమ్మనవుతున్నాననే సంబరం అంబరాన్నంటింది.

“నా ఒడిలో పడుకుని నిద్రలో ఉన్న ఆ చిన్నారి తన స్వప్నలోకంలో ఏ తియ్యటి కల కనిందో ఏమో! ఆ చిన్ని పెదవులు విచ్చుకుని, బుగ్గలు సొట్టలు పడేటట్లు నవ్వింది. ఆ నవ్వుని చూసి సువర్ణ నవ్వింది. వాళ్లిద్దరినీ చూసి మేము నవ్వాము. పచ్చ రంగులో మెరిసిపోతున్న ఆ చిన్నారి బతుకమ్మలో పేర్చిన చిట్టి చామంతిలా అనిపించి “పాపకి ‘చామంతి’ అని పేరు పెడదాం” అంటూ గుండెలకు హత్తుకున్నాను తనివితీరా తల్లినై.